Rozdział 2.

Obudziły ją poranne promienie słońca, padające prosto na jej twarz. Zerknąwszy na komórkę ujrzała, że jest dopiero szósta rano. Przewróciła się na plecy, leżąc tak przez dłuższą chwilę. To przez zmianę stref czasowych, pomyślała Maggie. Tego dnia najchętniej leżałaby w łóżku. A jednak wstała, schodząc do kuchni i nalewając sobie trochę zimnego soku. Podeszła z nim do łuku drzwiowego, prowadzącego do ekskluzywnej jadalni, a z niej do salonu.

Zaskoczył ją wystrój całego domu. Wyglądał, jakby miał pomieścić jakąś wielką rodzinę albo dziedziców fortuny. A tymczasem przebywali tam tylko ona, wujek Carl, ciocia Marie i mała Claudia. Im dłużej Maggie przyglądała się temu miejscu, tym bardziej nie mogła się z nim oswoić. Nie sądziła, że nadmiar nowoczesności i ekstrawaganckiego wystroju mógłby ją przytłoczyć.

- Dzień dobry, Maggie. – Usłyszała za swoimi plecami głos wujka. Wzdrygnęła się, gdyż nie sądziła, że ktokolwiek  z domowników jest o tej porze na nogach.

- Dzień dobry. Do pracy?

Mężczyzna kiwnął twierdząco głową. Meg przyglądała mu się, jak krzątał się przy blatach i robił sobie jakieś kanapki na śniadanie. Był tak bardzo podobny do jej ojca. Nic dziwnego, pomyślała z żalem Maggie. W końcu był bratem bliźniaczym taty.

-Zjesz ze mną? – zapytał, wyrywając ją tym samym z zamyślenia.

- Nie, dziękuję. Poczekam, aż ciocia Marie wstanie.

Carl przyglądał się chwilę nastolatce, po czym skinieniem głowy poprosił, żeby podeszła do niego. Tak też zrobiła, siadając za stołem, a dłońmi wciąż ściskając szklankę z sokiem grejpfrutowym. Mężczyzna westchnął głęboko.

- Wiem, jak się teraz czujesz – zaczął, a dziewczynie serce się ścisnęło na samą myśl, że Carl miał zamiar wspominać jej tatę. – Może i nie widziałem Boba przez kilkanaście lat, ale to nie znaczy, że za nim wcale nie tęskniłem i mi go nie brakowało.

- Nie chcę o tym rozmawiać – burknęła pod nosem, wstając.

- Zaczekaj, proszę. – Chwycił jej przedramię. – Nie będę na siłę o tym z tobą rozmawiał. Każdemu z nas jest ciężko. Ale chciałem ci tylko powiedzieć, że możesz nas traktować, jakbyś znała nas latami. Czuj się tu jak u siebie w domu.

Nie patrząc nawet na Carla, dziewczyna wyszła z kuchni, kierując się krętymi schodami na drugie piętro, gdzie zamknęła się w swoim pokoju. Wyszła na niewielki balkon, z którego miała widok na całą okolicę. Odłożyła szklankę z resztką soku na parapecie. Ostrożnie chwyciła dłońmi drewnianej balustrady, wdychając głęboko rześkie, poranne powietrze.

Poczuła niezwłoczną potrzebę zwierzenia się komuś. Nie potrafiła poradzić sobie z tym wszystkim wewnętrznie. To ją przytłaczało. I wtedy przypomniała sobie o swoim pamiętniku, który prowadziła już od ładnych paru lat. Wszystkie pięć zeszytów, które przywiozła ze sobą, teraz leżały na dnie szuflady z bielizną. Wydostała jeden z nich, zapisany do połowy i otworzyła na pustej stronie. Zauważyła, że nie pisała w nim od jakiegoś miesiąca, mniej więcej od czasu rozpoczęcia się tego koszmaru.

Bez dłuższej chwili zastanowienia chwyciła za długopis i zaczęła pisać.

2 maja 2012 roku - środa.

Zaniedbałam trochę pisanie tutaj, ale nie miałam do tego głowy, czasu, a tym bardziej chęci. Wszystko przez ostatni miesiąc działo się w moim życiu na tyle chaotycznie, że nie potrafiłabym ułożyć tego w jedną, logiczną całość.

Wczoraj przyleciałam do Wielkiej Brytanii, do wujka Carla i ciotki Marie. Teraz będę pod ich opieką. Nie podoba mi się to, ale nie mam innego wyjścia. Nikt nie zgodził się, żebym mieszkała sama w Miami. Na mojej kochanej Florydzie…

Wciąż mi z tym ciężko. Śmierć rodziców spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Rok temu mama w czasie rejsu statkiem, który zatonął, a teraz tata. A wszystko przez jakiegoś pijanego kierowcę, który w niego wjechał! Wpadł jeszcze pod ciężarówkę i… Płaczę, kiedy o tym wszystkim myślę…

Nie mam bladego pojęcia, co ja tutaj robię. To nie jest miejsce dla mnie. Musiałam rozstać się z Clover, nawet Nathana musiałam zostawić! To jest niesprawiedliwe! Musiałam zostawić miłość mojego życia tylko dlatego, że jestem za młoda i sama nie utrzymam domu?! A co z pieniędzmi po rodzicach? Wystarczyłoby mi. Wszystko zapisali mnie. Utrzymałabym się spokojnie. Poszłabym na studia, a wieczorami grała w barze blisko naszego domu wraz z kilkoma znajomymi ze szkoły. Co jak co, ale przecież grę na perkusji i gitarze mam opanowaną do perfekcji. Może i nie byłabym przez to sławna, czego bym nawet nie chciała, ale miałabym pieniądze. Nie jakieś kolosalne sumy, ale na pewno miałabym się za co utrzymać. Dwa lata temu uzbieraliśmy ponad pięć tysięcy w czasie wakacji. To nie jest tam mało przecież. Choć przy podzieleniu się zostało jeszcze mniej, to i tak nas zadowalała suma. Ale nie! Nikt mnie nie chciał słuchać! Teraz utknęłam tu… Z osobami, do których zwracam się „ciociu”, „wujku”, a są mi kompletnie obcy. Nie chcę tego.

Tak bardzo chcę wrócić do domu. Tego prawdziwego. Tego na Florydzie. Do Nathana. Obiecał na mnie czekać. Obiecał rozmawiać na wideo czacie w każdy weekend, a w wakacje nawet częściej. Obiecał, ze nigdy nie zwiąże się z żadną dziewczyną, że nawet na inną nie spojrzy. Ale bądźmy szczerzy – Nathan jest najprzystojniejszy w całej szkole i aż dziwnym było to, że zwrócił uwagę na mnie. Wierzę w jego obietnice, bo mu ufam, ale mimo tego z doświadczeń wiem, że związki na odległość nie mają szans. Choć jak wielka miłość jest. Ale ci… Ja przecież wiem, że nasz związek przetrwa.

*

Przez całe dnie osiemnastolatka siedziała w domu, nie ruszając się ani na krok. Poza przechadzką po ogromnym ogrodzie, gdzie rosło pełno kolorowych kwiatów, których nigdy wcześniej na oczy nie widziała, czy zabawą z Claudią, którą mimo wszystko pokochała.

Ale gdy zamykała się w pokoju i ciotka przychodziła poinformować ją o śniadaniu, obiedzie czy kolacji, Meg schodziła wtedy do kuchni, choć nie miała najmniejszej ochoty na jedzenie. A potem ponownie wracała do swojego pokoju, gdzie albo przesiadywała na parapecie i obserwowała bawiące się dzieci w ogrodzie obok, w tym małą Claudię; albo czytała książkę, którą wzięła z biblioteczki obok; albo czytała swoje poprzednie wpisy w pamiętnikach, które mimo wszystko wywołały na jej ustach cień uśmiechu.

Nastolatka zamykała się tak całe dnie i noce. Zabawy z Claudią były naprawdę rzadkością, tylko wtedy odzywała się na tyle, żeby dziewczynka nie pomyślała, że przypadkiem Maggie jej nie lubi. Bo z każdą minutą zabawy z dziewczynką, zaczynała kochać ją jak siostrę. Jednak kiedy Carl i Marie próbowali ją wyciągnąć gdzieś poza ogród własnego domu, zawsze odmawiała i miała ku temu jakąś wymówkę. A jeśli małżeństwo nadal nalegało, po prostu wybuchała krzykiem, tracąc kontrolę nad sytuacją. Potem oczywiście przepraszała ze szczerą skruchą, a oni jej wybaczali.

Takim sposobem minął cały maj. Wujostwo nastoletniej Maggie powoli zaczynało się obawiać, że dziewczyna popadła w depresję, co nastolatka przypadkiem podsłuchała. Nie mogła obejść się bez uśmiechu na tę myśl. Ja i depresja? – myślała. Prędzej bym z tego domu uciekła niż w depresję popadła. Dostrzegła też, że chcieli się z nią podzielić tą myślą, ale za każdym razem coś ich płoszyło przed tym.

Któregoś słonecznego dnia czerwca, kiedy Meg rozmawiała na chacie z Clover i podziwiała jej nową fryzurę, zapukał do jej drzwi Carl. Dziewczyna zaprosiła go do środka.

- Pomyślałem, że może zechciałabyś pójść ze mną do pracy? Zobaczyłabyś, czym się zajmuję, a sądzę, że to wcale nie takie nudne.

- Wolę zostać w domu – wymamrotała pod nosem, poprawiając poduszkę pod plecami.

- Uważam, że powinnaś pójść – nalegał. Wszedł w głąb pokoju, a jego mina nie zdradzała żadnych emocji, choć w jego głosie słychać było troskę. – Maggie, ty nie możesz siedzieć tutaj wiekami. Twoi rodzice zapewne też by tego nie chcieli… - urwał gwałtownie, czując na sobie spojrzenie nastolatki.

Już mu przez myśl przeszło, żeby sobie odpuścić, bo nastolatki w tym wieku są uparte i same wiedzą lepiej, czego chcą. Kiedy dostrzegł zawahanie na twarzy bratanicy, postanowił jednak dążyć do swojego.

- Daj mi minutkę, przebiorę się tylko.

*

Wsiadając do samochodu, Maggie pomyślała o tym, że nigdy takiego pojazdu nawet na oczy nie widziała. Niby wydawał się być zwykłym, rodzinnym samochodem. A jednak kiedy było się w środku, auto miało więcej przestrzeni, niż można to określić z wierzchu. Nie czuła się w nim swojo. Nie przywykła do takich luksusów.

Całą drogę i ona, i Carl nie odezwali się ani słowem. Maggie swoimi lazurowymi oczami śledziła osoby, przechadzające się po ulicach Londynu, samochody albo budynki, które minęli. Było zupełnie inaczej niż na Florydzie. Dla niej było bardziej szaro i ponuro. Rzeczywistość traciła swoje kolorowe barwy i każdy wydawał się jej żyć tutaj w stresie. Przez co znów zapragnęła być w domu. W swoim prawdziwym domu.

*

Idąc przez ogromną firmę, pod której logiem znajdowało się nazwisko identyczne jak jej, czuła, że jest jeszcze bardziej zagubiona. Okay, pomyślała, to, że ktoś ma takie samo nazwisko jak ja, jeszcze nic nie znaczy, prawda? Dotarłszy do gabinetu Carla, mężczyzna przymknął za sobą drzwi i przez chwilę kręcił się przy biurku, biorąc jakieś zapisane kartki i notes.

- Chodź – powiedział, kiedy zabrał wszystko, co było mu potrzebne.

Udali się na drugi koniec budynku, gdzie weszli do studia nagraniowego. Czekał tam już jakiś tęgi mężczyzna, krótko ścięty, ze słuchawkami na uszach i mówiący coś do grupki chłopaków w pomieszczeniu za szkłem.

- O, witaj, Carl – rzekł mężczyzna, podając dłoń wujkowi dziewczyny. – Simon dzwonił chwilkę temu i pytał o ciebie.

Carl z poważną miną kiwnął twierdząco głową, pytając o postępy w pracy, a na koniec zerkając na chłopaków. Uniósł otwartą dłoń do nich w geście przywitania, co cała piątka odwzajemniła z uśmiechem. Skinieniem głowy przywołał ich do siebie.

- Och, właśnie, Steve. To jest Maggie, moja bratanica. A to jest Steve. Zajmuje się tutaj nagraniami chłopaków. – Carl przedstawił ich sobie, potem zwracając się do nastolatków. – To jest Maggie, a to jest Niall, Louis, Zayn, Liam i Harry.

Dziewczyna grzecznie podała każdemu dłoń, uśmiechając się przy tym lekko. Wcale nie była wniebowzięta, że właśnie spotyka jakiś zespół, który, być może, jest, albo dopiero miał być sławny na całą Wielką Brytanię, Europę czy świat. Ale chłopcy wydali się jej na pierwszy rzut dość sympatyczni, dlatego skusiła się na ten drobny gest. Nawet kiedy któryś z nich powiedział do niej coś zabawnego, uśmiechnęła się. Pierwszy raz od ponad dwóch miesięcy uśmiechnęła się szczerze…

7 czerwca 2012 roku - czwartek.

Dzisiaj… Chyba po raz pierwszy poczułam, że nie jest tak źle, jak ostatnimi czasy tu pisałam. Nie znaczy to, że Carl i Marie przestali mnie gdziekolwiek wyciągać.

Właśnie dzisiaj Carl, bezczelnie przypominając o moim tacie, wyciągnął mnie z czterech ścian pokoju. Tak naprawdę z początku miałam ochotę mu dać w twarz. Przecież on nie wie, co mogliby myśleć moi rodzice i czego by chcieli! Ale już na pewno chcieliby mojego dobra, a on mi to dobro odbierał, zabierając mnie tutaj.

A dzisiaj zabrał mnie do swojej pracy. Coś nieprawdopodobnego. Czułam, że będę się tam nudzić. Tak szczerze, do tego momentu nie wiedziałam, czym dokładnie się zajmuje. Ale miałam dziwne deja vu. Jakbym już tam kiedyś była, w tym studiu nagraniowym, albo przynajmniej podobnym. Z tego, co zauważyłam, każdy zna tam wujka i… mnie chyba też. Wszyscy przywitali mnie z uśmiechem, ale też na dystans, nie próbując przesłodzić sytuacji.

A mimo to potrafiłam uśmiechnąć się neutralnie, kiedy trafiłam na zespół, który był teraz pod opieką wujka i tego jakiegoś Simona, o którym wspominali. Nie zapamiętałam jeszcze, który z chłopców jest który, ale widocznie nie byli do końca poinformowani, dlaczego jestem w Londynie. Jeden z nich… Liam chyba, albo Louis? W każdym razie jeden z nich ciągle mówił jakieś rzeczy, z których śmiałam się cicho. Taki sam był w stosunku do reszty zespołu, więc podejrzewam, że taki jest na co dzień. Spodobał mi się jego charakter. W ogóle każdy z nich jest słodki, że tak to ujmę. Chciałabym mieć takich braci jak oni.

Louis, który od dłuższego czasu zaczepiał Harry’ego, teraz przerzucił się na Zayna. Brunet, o cudownych brązowych oczach nie dał się jednak długo gnębić przez swojego kolegę.

- Daj mi spokój, dobra? – zawołał, jednak na jego twarzy pojawiło się rozbawienie. Nie dało się ukryć, że Louis potrafił każdego rozbawić. Nawet na twarzy największego smutasa zawsze pojawiał się uśmiech.

Ich nowa znajoma była tego idealnym przykładem.

Maggie siedziała na brązowej sofie z lekko przygarbionymi ramionami i uważnie śledziła każde ruchy chłopaków. Obok niej siedział Liam, po drugiej stronie usiadł Harry, piszący do kogoś wiadomości tekstowe. Nastolatka nie dostrzegła jednak, że sms-y były tylko wymówką, aby chłopak mógł kątem oka przyglądać się jej.

- Kiedy Carl przyjdzie? Mam cię już dość, Louis. Może on cię w końcu uspokoi.

- Ooooch, Zayn – zaczął Louis rozczulającym głosem, ale kiedy brunet spiorunował go wzrokiem, ten wyprostował się, podpierając biodra i groźną miną objął wzrokiem każdego. – Z wami nie da się pracować! Wychodzę! – zawołał głośno, resztkami sił powstrzymując się od wybuchu śmiechu.

Kiedy Louis wyszedł z pomieszczenia, Liam cicho prychnął pod nosem, a Harry pokręcił głową z dezaprobatą.

- Zaraz Carla przyprowadzi.

- Nawet lepiej. Szybciej będziemy w domu – zauważył Zayn, układając się w fotelu. Założył na uszy słuchawki, przymykając powieki.

- Niall, co ty tam robisz?  - zawołał Liam, kiedy zorientował się, że nie ma z nimi blondyna. Próbował wyjrzeć ponad głową Zayna, którą chłopak zasłaniał mu otwarte drzwi do pomieszczenia, gdzie mieli próbę nagrania nowej piosenki. Niall uparcie przeszukiwał swoją torbę po raz któryś z rzędu. – Zgubiłeś coś?

- Nie wiem, gdzie zostawiłem telefon – mruknął, zaglądając do bocznej kieszonki torby. Liam westchnął, przewracając teatralnie wzrokiem.

- Przecież puszczę ci sygnał. – I nim blondyn zdążył cokolwiek powiedzieć, Liam już wybierał połączenie do przyjaciela.

Dzisiaj krótko, ale mamy nadzieję, że nam to wybaczycie. Nie było mnie w domu w tym tygodniu, dlatego rozdział tak późno, ale trójka pojawi się z pewnością szybciej. :)