Rozdział 4.

Ledwo na budziku w pokoju osiemnastolatki pojawiła się godzina szósta rano, Maggie wyszła spod ciepłej kołdry, opatulonej białą, przyjemną w dotyku poszewką. Jej brązowe włosy sterczały na wszystkie strony, przez co nie mogła doprowadzić ich do porządku. Zmarszczyła tylko czoło, bezradnie rzucając szczotkę na półkę obok umywalki.

- Dlaczego ja was tak nie cierpię? – szepnęła, nachylając się bardziej w stronę lustra. Poczochrała je trochę, ale to nie dało żadnego efektu. – Może by tak was ściąć? Przynajmniej nie będzie kłopotu.

Jednak w głębi ducha roześmiała się na te słowa. Nie, nie. Maggie Cowell nie byłaby do tego zdolna. Maggie Cowell za bardzo kochała swoje długie, sięgające pasa włosy. Zbyt wiele lat je zapuszczała i to trzymało ją przy postanowieniu, aby nie skracać ich ani o kawałek. Nawet kiedy rankiem widywała je w opłakanym stanie. Szczególnie gdy dzień wcześniej używała lakieru, a na noc nie umyła swoich brązowych pasm.

Wzięła szybki prysznic, nie susząc nawet włosów. Na zewnątrz już było ciepło i nie widziała takiej potrzeby. Zarzuciła na siebie krótkie spodenki i bokserkę, po czym zbiegła po cichu po schodach do kuchni. Zastała tam swojego wujka razem z Marie, którzy kończyli jeść śniadanie.

- Witaj, Maggie – przywitała ją ciocia, od razu wstając po dodatkowe nakrycie.

- Nie trzeba, ciociu, nie jestem głodna. – Uprzedziła ją.

Przyniosła z kuchni szklankę, do której nalała herbaty z dzbanka i w spokoju obserwowała małą Claudię, która w salonie obok oglądała kreskówkę. Dziewczynka wciąż była śpiąca, o czym świadczyły ciągłe ziewania. Maggie uśmiechnęła się pod nosem na widok małej Claudii.

- Chcę jechać z tobą do wytwórni. Mogłabym na parę chwil? Gdybym przeszkadzała, mogę pójść gdzieś w okolice czy coś…

- Będziesz mogła zostać. Dziś będziemy tylko do dwunastej, bo później jadę z chłopcami na spotkanie w sprawie wywiadu do gazety, to odwieziemy cię do domu.

Skinęła twierdząco głową na znak zgody, kończąc pić herbatę. Odniosła brudną szklankę do kuchni. Zgarnęła do dłoni kiść winogron, wychodząc na taras przed domem i usiadła na najwyższym schodku, jedząc owoce.

Pogrążyła się w myślach. Już wiedziała, była tego pewna, a nawet widziała to oczami swojej niebanalnej wyobraźni. Nie bez powodu chciała tego dnia jechać z wujkiem do pracy. Rozmawiała wczoraj z Harrym, ale to nie dawało jej spokoju. Była jeszcze jedna osoba, która powinna usłyszeć z jej ust przeprosiny. Miała na myśli Louisa, którego potraktowała dość niemiło. Całonocna rozmowa z Clover pomogła jej w podjęciu decyzji. Choć Maggie miała wrażenie, że dziewczyna raczej zainteresowała się faktem, że chłopcy są sławni.

Osiemnastolatce nie chodziło tutaj o dobrą opinię w oczach tych pięciu chłopaczków. Wiedziała, że zachowała się jak kretynka, jakby Louis był czemuś winny. Chciała mu wytłumaczyć swoje zachowanie, chociaż podejrzewała, że Harry uprzedził ją ze wszystkim.

Mimo że była zmęczona, bo przespała się raptem ze trzy godziny, chciała mieć to wszystko z głowy.

- Możemy jechać. – Głos Carla wyrwał ją z zamyślenia i momentalnie ożywił. Zamrugała kilkakrotnie, kiwając twierdząco głową.

*

Stanęła przed salą nagraniową, w której poprzedniego dnia spotkała zespół. Zaskoczyło ją, jak bardzo drżą jej dłonie. Stała sama, gdyż Carl musiał wykonać jakiś służbowy telefon i został w swoim biurze. Maggie wzięła głęboki wdech, uchylając powoli drzwi. Ku jej ogromnemu zaskoczeniu w pomieszczeniu nie było nikogo. Weszła w głąb, rozglądając dookoła. Chwilę potem przysiadła na stałym miejscu Steve’a.

Najpierw spojrzała na kartki, które leżały na całym sprzęcie. Przejrzała powierzchownie teksty piosenek, uśmiechając się pod nosem. Gdy na chwilę przymknęła powieki, przed jej oczami pojawiały się pojedyncze fragmenty jakichś zdarzeń z dzieciństwa. Przypomniał się jej lot samolotem. Leciała gdzieś sama z mamą. Tata, choć tego nie chciał, został wtedy na Florydzie. Leciała gdzieś, gdzie było o wiele zimniej niż w Miami. Tylko po to, żeby spotkać jakiegoś mężczyznę, który wydawał się być rodziną Meg. Mama wtedy wspominała jej, że tego dnia dowie się czegoś ważnego. Ale do tego nie doszło, gdyż mężczyzna, z którym miała spotkać się rodzicielka dziewczyny nie pojawił się.

Od tamtej pory rodzice dziewczyny nie wspominali o żadnym locie do innego kraju. A gdy Maggie pytała o to, zaprzeczali, że coś takiego w ogóle miało miejsce. I osiemnastolatka w to uwierzyła. Aż do tej pory. Teraz miała wrażenie, jakby wcześniej była tutaj. Chociaż mogła się mylić. W końcu była dzieckiem i wspomnienia już się powoli zamazywały.

Rozmowy roześmianych chłopaków dotarły do uszu dziewczyny. Kiedy tylko drzwi się otworzyły, wszystko ucichło. Osiemnastolatka powoli wstała z wygodnego fotela na kółkach i odwróciła się do chłopców. Jej wciąż wilgotne, kasztanowe włosy swobodnie opadły na ramiona, zakręcając się tu i ówdzie przy końcówkach. Lazurowe oczy Meg zatrzymały się na tym, dla którego tu przyszła.

- Cześć – przywitała się cicho. Chłopcy odpowiedzieli chórem. – Em… - Zacisnęła wargi w wąską linię, wkładając luźno dłonie do tylnych kieszonek spodenek. – Właściwie przyszłam tu tylko na chwilę. Zaraz Carl... znaczy wujek, dołączy tutaj do was, a ja…

Meg zamilkła na krótką chwilę.

- Także możesz zostać – wtrącił w końcu Zayn. Osiemnastolatka posłała mu krótki uśmiech, kręcąc przecząco głową.

- Właściwie to przyszłam tu tylko z jednego powodu – odparła, znów podnosząc wzrok na Louisa, który z powagą wpatrywał się w nią. Nie miał pojęcia, o co chodzi. – Chciałam… Och, to dla mnie naprawdę trudne. – Zmarszczyła brwi, śmiejąc się nerwowo. – Jestem dobra naprawdę w wielu rzeczach, ale nie w tym… - Zrobiła kilka niepewnych kroków w jego stronę, starając się unikać jego wzroku. – Chciałam cię przeprosić za moje wczorajsze zachowanie – wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, zbierając się na odwagę, aby w końcu spojrzeć w jego oczy. – Przepraszam. Ja… nie mam w naturze zgrywania wielkiej księżniczki, którą nie jestem.

- Ale nic się nie stało…

- Długo mi to nie dawało spokoju. No przecież nie przyjechałam tutaj, żeby nazbierać sobie wrogów, tylko po prostu przeżyć te marne kilka lat i znów wrócić na Florydę, i… - Zamilkła gwałtownie, czując, że znów ogarnia ją smutek. Wzięła głęboki oddech. – Po prostu przepraszam.

- Naprawdę nie masz za co – odparł z uśmiechem Louis. – Może nie jestem w tej sytuacji, co ty, ale trochę to rozumiem. Musi ci być niewyobrażalnie ciężko po stracie rodziców, potem przeprowadzka, pozostawienie przyjaciół i wszystkich, których tam kochałaś, przyjazd do kompletnie obcego kraju… - urwał, widząc łzy w jej lazurowych oczach, przez które dziewczyna już nic nie widziała. Zacisnęła je mocno, a duża kropla spłynęła po jej policzku.

- Przepraszam, pójdę już – wyszeptała, próbując wyminąć Louisa, który stanowczo zagrodził jej drogę.

- Nie, nie, nie. Nie puścimy cię przecież samej na obce miasto, żebyś płakała gdzieś w parku, a w myślach wyklinała wszystko wokół. – Dziewczyna wierzchem dłoni przetarła oczy, zapominając, że ma na nich tusz do rzęs. Louis uśmiechnął się lekko na ten widok. – Chodź, przytul się, wypłacz, na pewno będzie ci o wiele lżej – dodał.

Nim dziewczyna zdążyła jakkolwiek zareagować, przyciągnął ją do siebie, obejmując silnymi ramionami. Osiemnastolatka nawet nie próbowała się wyrywać. Tylko ukryła twarz w dłoniach, zaczynając znów szlochać. Louis powtarzał jej same dobre słowa, pocieszał ją, starał się w pewnym momencie żartować, co pomagało, ale tylko na krótką chwilę.

- To nie takie łatwe, jak mówisz – mruknęła niewyraźnie Meg, odpowiadając na jego słowa pocieszenia. Posłała mu wymuszony uśmiech, który dwudziestolatek natychmiast odwzajemnił, szczerze. – Ja jestem tu kompletnie sama. Boję się. Zwyczajnie się boję.

- Czego?

- Że tak po prostu mogę się w tym wszystkim pogubić.

- Ale nie masz czego – wtrącił Liam. – Zawsze możesz na nas liczyć. Zobacz, my na samym początku też się nie znaliśmy. Dopiero jak spędziliśmy ze sobą trochę czasu, zaprzyjaźniliśmy się. Z tobą też tak będzie. Zaklimatyzujesz się tutaj i uwierz mi, będzie ci trudno wyjechać stąd za te kilka lat.

- Tak sądzisz? – Roześmiała się cicho. Zdziwiła się, że takie słowa ją rozbawiły. Bo przecież, jak mogłoby być jej żal opuszczać Wielką Brytanię? Kraju, gdzie nie ma niczego?

- Noo i… - wtrącił Louis z szerokim uśmiechem – masz przecież nas! A mieć nas to naprawdę niewyobrażalny dar. Z Zaynem możesz pójść na zakupy, z Niallem zawsze zjesz coś dobrego i to w wielkich ilościach, z Liamem porozmawiasz i zawsze doradzi ci rozsądnie, z Harrym… A Harry, jak i ja, zawsze cię rozśmieszy. Z tym wyjątkiem, że ja żartami, a on wyglądem – dodał poważnie, rozbawiając tym wszystkich wokoło, nawet Maggie.

- Zaraz z twojego wyglądu będzie się śmiała – warknął Harry, mimo wszystko uśmiechając się.

- To nie ja mam cztery sutki, koleś.

- Co? – zapytała z niedowierzaniem Maggie, kompletnie zapominając o smutku. Zakryła usta dłonią, patrząc wyczekująco na Harry’ego.

Chłopak westchnął teatralnie, podnosząc podkoszulek do góry. Louis od razu pokazał dziewczynie dwa pieprzyki na ciele przyjaciela, na co Maggie roześmiała się głośno razem z resztą chłopaków.

*

8 czerwca 2012 roku.

Czuję, że może być okay. Że mogę wyjść tutaj na prostą. Clover mi to samo powiedziała, kiedy jeszcze chwilę temu rozmawiałam z nią na wideo chacie. Była ze mnie dumna. Dumna dlatego, że sobie radzę. A ona jedyna zna mnie najlepiej i wie, że zawsze jest mi ciężko, kiedy muszę działać sama. Szczególnie w takiej sytuacji. Również ona jedyna wie, że ja potrafię bardzo łatwo zwątpić w siebie i zwyczajnie się poddać. Choć wszyscy kojarzą mnie z pewną siebie Maggie, której niestraszne wyzwania.

Byłam też dzisiaj w studiu. Przeprosiłam Louisa. Potrafił mnie rozbawić. Przez chwilowy płacz kompletnie rozmazałam sobie tusz do rzęs. I to niestety dosłownie. Wyglądałam zabawnie, kiedy po przebudzeniu przejrzałam się w szybce telefonu. Byłam strasznie śpiąca i prawie całą ich próbę przespałam.

Dzięki tej piątce chyba powoli odzyskuję wiarę. Jestem świadoma tego, że będę ich rzadko widywać, bo są bardzo sławni, o czym dopiero dzisiaj się dowiedziałam, ale mam numer każdego z nich, więc w razie czego będę dzwonić. Dzisiaj, kiedy Louis objął mnie na chwilę, poczułam się równie bezpiecznie, jak wczoraj w ramionach Harry’ego. Tak, jakby to Nathan mnie tulił… A właśnie, martwię się o niego. Nie rozmawialiśmy na chacie od trzech tygodni. Na facebooku, gdy piszemy, już po paru minutach gdzieś się spieszy i tłumaczy to ostatnimi egzaminami. Clover zapewnia, że to prawda. W końcu Nathan zawsze olewał naukę, a teraz, pod koniec roku na pewno musi poprawić jakieś zagrożenia, o ile jakieś ma. Nawet tego nie wiem… Co ze mnie za dziewczyna?

Dzisiaj również krótko, ale mamy nadzieję, że przynajmniej na temat. Akcja powoli idzie do przodu, wszystko w mojej głowie powoli się układa, także myślę, że nie będzie źle. :3