Rozdział 5.

Nastolatka przerwała pisanie w pamiętniku, przewracając się na plecy. Rozłożyła niezdarnie ręce wzdłuż tułowia, przymykając powieki. Spokojnie i rytmicznie wdychała świeże powietrze z uchylonego okna. Zaczęła wspominać dzisiejsze przedpołudnie.

Ciche piknięcie dobiegające z włączonego laptopa, zwróciło uwagę dziewczyny. Otworzyła go szerzej, dostrzegając, że Nathan właśnie zalogował się na chat. Uradowana od razu zaczęła z nim rozmowę w obawie, że zaraz sobie pójdzie.

- Cześć, Nath! Dawno z tobą nie rozmawiałam.

- Oo... hej, Maggie. – Chłopak wydawał się być wyraźnie skrępowany, ale dziewczyna ignorowała to, jak tylko potrafiła. – Wiesz, co ja…

- Strasznie stęskniłam się za tobą.

- Tak, ja też – szepnął tak cicho, że Maggie zastanawiała się, czy przypadkiem się nie przesłyszała. – Opowiadaj, co u ciebie?

- Nie najgorzej. Zabawne, bo dopiero wczoraj dowiedziałam się, że wujek pracuje w wytwórni i ma pod swoją opieką pięciu sympatycznych chłopaków. Najpierw wydawało mi się, że to kolejne zapatrzone w siebie gwiazdeczki, ale teraz wiem, że są całkiem w porządku.

- Czyli poznałaś już tam… nowych przyjaciół – mruknął pod nosem.

- Nie, to nie tak, Nathan! – Zaprzeczyła gwałtownie, obserwując stężałą minę swojego chłopaka. Nie spodobał się jej ten wyraz. Bała się, że dalsza rozmowa może doprowadzić do czegoś, czego tak bardzo się obawiała.

- Wiem, jak to jest. Clover co nieco napomknęła o waszych rozmowach, w końcu jesteśmy sąsiadami… - Chłopak zamyślił się na chwilę. Maggie poczuła, jak coś nieprzyjemnego rozlewa się po jej żołądku. – To nie ma sensu.

- Co? – zapytała z niedowierzaniem, czując, że cała zaczyna się trząść.

- To nie ma sensu. – Powtórzył spokojnie, akcentując każdy wyraz. – Spójrz, Maggie, już znalazłaś tam osoby, z którymi na pewno będziesz coraz chętniej spędzać czas, powoli zapomnisz o mnie… Na pewno się zakochasz…

- Co ty bredzisz, Nathan?! – zawołała z oburzeniem, podpierając dłonie na skroniach. – Robisz sobie ze mnie jakieś głupie żarty, tak?

- Nie, Meg. Chcę ci tylko powiedzieć, że nie ma sensu dłużej tkwić w tym. Chociaż cię kocham, wiesz, jak bardzo, to uważam, że… powinniśmy zerwać. Jeśli wrócisz tu kiedyś i uznamy, że to ma sens, wrócimy do siebie. Póki co, nie chcę cię zatrzymywać.

- Nathan, przestań się wygłupiać. – Dziewczyna roześmiała się histerycznie, mając nadzieję, że lada moment chłopak również się roześmieje, oznajmiając jej, że chciał tylko zażartować. – Nie możesz! Pamiętasz, co mi obiecałeś?! – zapytała podniesionym głosem, gniewnie patrząc w ekran laptopa.

- Pamiętam. Ale to już nieaktualne – odparł zimnym tonem. – Przepraszam Meg, tak będzie lepiej. A teraz muszę iść, bo umówiłem się z Bradem. Trzymaj się.

Osiemnastolatka długo wpatrywała się w ekran osłupiała, aż w końcu wściekła wstała z łóżka i zaczęła krążyć nerwowo po pokoju. Co to, co cholery, było? Ciągle zadawała sobie to pytanie w tej postaci w myślach, nie słysząc nawet cichych kroków na schodach, które świadczyły o tym, że ktoś właśnie szedł do jej pokoju. Podeszła do łóżka, mocno pociągając za bordową narzutę ze złotymi obszyciami. Materiał wylądował na ziemi razem z jej pamiętnikiem, długopisem, paroma ozdobnymi poduszkami, a nawet laptopem. Nie zwróciła jednak na to uwagi. Rzuciła się na materac, zaczynając szlochać.

- Idiota – szepnęła bardzo cicho. – Zwyczajny idiota. Idiota, idiota, idiota.

Szeptała w kółko, co doprowadzało ją do jeszcze większego płaczu. Nie mogła się zwyczajnie pogodzić z tym, że chłopak, któremu poświęciła ostatnie trzy lata, który obiecywał jej ślub we Włoszech i podróż poślubną do Australii, teraz zwyczajnie dał jej do zrozumienia, że ma się wynosić z jego życia.

Nagle do jej uszu dobiegło ciche pukanie w ścianę obok drzwi. Przestraszona od razu podniosła się do pionu, zeskakując z łóżka i ocierając łzy. Odwróciła się gwałtownie w stronę wejścia, zastając tam osobę, której kompletnie się nie spodziewała.

- Harry? – zdziwiła się osiemnastolatka, ponownie ocierając wierzchem dłoni łzy z policzków. Kiedy chłopak wszedł w głąb jej pokoju, ogarnął ją wstyd. Żałowała tak bardzo, że nie zamknęła drzwi, chociaż jej ciotka i tak była w ogrodzie. – Co tutaj robisz? – zapytała, starając się udawać, że wszystko ma pod kontrolą. W rzeczywistości było zupełnie inaczej.

- Nie wiem, co w tobie jest, ale masz tendencję do zapominania wszystkiego – odparł niepewnie, wyciągając w jej kierunku dłoń, w której trzymał telefon. Jej telefon. – Zostawiłaś go w studiu. Wychodziłem ostatni i zauważyłem go. Zapomniałem dać Carlowi po wywiadzie, to postanowiłem przyjechać i ci dać, bo na pewno byś szukała.

- Dzięki.

Spokój, jaki zapanował teraz w jej głosie, bardzo ją zaskoczył. Uśmiechnęła się do Harry’ego z wdzięcznością, zabierając telefon. Wsunęła go pospiesznie do kieszonki z tyłu spodenek. Objęła rękoma swoje ramiona. Zawsze tak robiła, kiedy nie miała ochoty widzieć nikogo, ani z nikim rozmawiać. Tylko po prostu zamknąć się w sobie.

- Mogłeś zostawić wujkowi na dole, ale dzięki.

- Zostawiłbym – przyznał szczerze, co doskonale usłyszała w jego głosie. – Ale gdyby był ktokolwiek w mieszkaniu.

- Jak to, wujka nie ma? – zdziwiła się Meg. Zerknęła na budzik stojący na szafce nocnej i dostrzegła godzinę osiemnastą. – Ciocia pewnie poszła po Claudię, ale wujek?

- Też mnie to zaskoczyło. Szczególnie, że drzwi były otwarte, brama również.

Maggie kiwnęła głową na znak zrozumienia. Powoli zaczynała czuć się niezręcznie w towarzystwie chłopaka. Na nowo ogarniał ją wstyd na samą myśl, że którykolwiek z nowych znajomych widział ją w takim stanie.

- Długo tu stałeś?

- Wystarczająco – odparł ze spokojem. Zbliżył się do Maggie, chcąc ją pocieszyć, porozmawiać. Widział, że tego jej było potrzeba. Nawet jeśli ona nie była tego świadoma. – Co się stało? Kto jest tym idiotą, którego tak ciągle wyzywałaś? Nathan?

- Słyszałeś więcej, niż powinieneś – powiedziała zamyślona, jakby do siebie.

Podeszła do okna i zatrzymała się tuż obok wyjścia na balkon. Poczuła na nogach ciepły wiatr z uchylonych drzwi, wywołany przeciągiem.

- Tak. Właśnie dlatego stąd nie wyjdę.

- Nie odpuścisz? – zapytała z nadzieją.

Wyjrzała za okno, dostrzegając ciotkę, która właśnie wróciła z Claudią. Dziewczynka od razu pobiegła do piaskownicy, po drodze krzycząc coś do swojej mamy. Szmer dobiegający zza pleców Maggie, wywołał dreszcze na jej odkrytych ramionach. Mimo że w pokoju było ciepło, a w dodatku promienie zachodzącego słońca delikatnie muskały jej opaloną skórę. Była pewna, że Harry stał za nią.

- Nie. Nie chcę ciągle widzieć, jak płaczesz, Maggie.

Szatynka obejrzała się, posyłając Harry’emu niezrozumiałe spojrzenie. Zastanawiała się, dlaczego tak bardzo mu na tym zależało. W końcu ciotka i wujek nie odzywali się ani słowem, gdy dostrzegali podpuchnięte oczy dziewczyny.

Na dodatek nie spodziewała się, że Harry stał tak blisko niej. Mogła go dotknąć, gdyby tylko wyciągnęła dłoń.

- A co mam zrobić skoro wszystko, co jest dla mnie ważne, tak po prostu tracę? Najpierw umarła mama. Ledwo pozbierałam się po jej śmierci. Potem jakiś wariat zabił mojego tatę. Nadal nie mogę się otrząsnąć po tym. Musiałam zostawić przyjaciół, zaczynać wszystko od zera. I na koniec to! Facet, z którym byłam przez ostatnie dwa lata, dla którego robiłam absolutnie wszystko, bo kochałam go bezgranicznie, rzucił mnie z dnia na dzień, bo uważa, że musimy dać sobie trochę czasu! To jest jakiś absurd!

W jej oczach znów pojawiły się łzy, a na twarzy zagościł wyraz bólu. Harry zaczął kręcić przecząco głową, aby więcej nie płakała, ale było już za późno. Maggie dała ponieść się emocjom. Gdy Harry przyciągnął ją ku sobie, opierała się. Ale w końcu dostrzegła, że to nie ma najmniejszego sensu. Pozwoliła się przytulić nastolatkowi.

- To jest takie niesprawiedliwe – pisnęła cicho, wtulając się mocniej w ciało Harry’ego. Chłopak delikatnie pogłaskał ją po plecach.

- Ciii, uspokój się – szeptał.

Gdzieś w duchu pomyślała, że chyba właśnie tego jej brakowało. Że mogła się do kogoś przytulić, przez chwilę poczuć bezpiecznie. Z pewnością na takie gesty nie odważyłaby się ze swoją nową rodziną. Ale tym bardziej nie przeszło jej przez myśl, że będzie uspokajała się w ramionach jakiegoś kompletnie obcego dla jej chłopaka. Poczuła do niego wdzięczność.

- Tylko nie mów, że będzie dobrze, bo oberwiesz – mruknęła ostrzegawczo, zaciskając mocniej dłonie na materiale bluzki chłopaka. Wciągnęła gwałtownie powietrze do ust, starając się opanować łzy, co przychodziło jej z trudem. – Zbyt wiele razy to słyszałam. I wiem, że nie ma w tym za grosz prawdy.

- Jest w tym prawda – powiedział momentalnie. – Jak to się mówi… po każdym deszczu wychodzi tęcza?

- Co? – zapytała zdezorientowana, na krótką chwilę odnajdując wzrok chłopaka. – Chyba się mówi, że po każdej burzy wychodzi słońce – dodała, uśmiechając się lekko.

- O to mi chodziło – wyjaśnił, obserwując lekki uśmiech dziewczyny. Westchnął, wracając do tematu. – Na pewno masz na Florydzie bliską przyjaciółkę, prawda?

- Clover. Ale co ona ma do rzeczy?

Maggie zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc, do czego chłopak zmierza.

- To, że miłość przemija, szczególnie w tak młodym wieku, a przyjaciele pozostają z tobą do końca życia. – Harry, widząc niezrozumiałą minę dziewczyny, kontynuował: – Chcę ci powiedzieć, że Nathan nie jest wart twoich łez. Powiedział ci wprost, że zrywa z tobą?

- Powiedział, że mnie kocha i że chce dać nam „wolność” na czas, kiedy jestem w Wielkiej Brytanii. Choć ja to odbieram jako definitywny koniec – odparła przygnębiona.

- W takim razie, jeśli jest wam pisane, to zejdziecie się. Prędzej czy później.

W pokoju zapadła na chwilę cisza. Dziewczyna próbowała przeanalizować słowa szatyna. Pomyślała, że jednak coś w tym jest. Że może tak właśnie miało być. Niedługo przed wypadkiem taty Meg, jej związek z Nathanem zaczął się trochę psuć. Choć do czasu wyjazdu chłopak był dla niej oparciem, to teraz zaczynała się zastanawiać, czy on nie czekał na to, aby wykorzystać fakt, że Maggie nie będzie na Florydzie i rozstać się.

- Czasem go nie rozumiem – mruknęła, wymijając chłopaka.

Podeszła do łóżka, byle jak układając na nim poduszki, które wcześniej zrzuciła wraz z narzutą. Próbowała przeanalizować wszystko w swojej głowie. W tym całym chaosie, który panował w jej życiu, nawet nie dostrzegła, z jakim zawodem Harry wpatrywał się w to, co robiła. Sam odpłynął myślami w zupełnie innym kierunku. Zdawał sobie sprawę, że Nathan jest ważną osobą dla Maggie i miał nadzieję, że kiedyś uda mu się pomóc jej zapomnieć o nim.

- Przepraszam za to, co tu zastałeś – powiedziała Maggie, wyrywając chłopaka z zamyślenia. Zauważył, że zniknęła za drzwiami szafy, na których przewieszone były spodenki, które miała wcześniej na sobie. – Zwykle taka nie jestem. Czasem się zdenerwuję, ale tylko wtedy, gdy mi na czymś naprawdę zależy.

- Każdemu się zdarza. – Wzruszył ramionami. Gdy dziewczyna wyszła zza drzwi szafy przebrana w długie spodnie, westchnął. – Pójdę już. Oddałem ci, co miałem oddać.  Nie chcę zabierać ci więcej czasu, pewnie masz swoje zajęcia, a ja ci przeszkadzam.

Ruszył niepewnie w kierunku drzwi, jednak śmiech dziewczyny go zatrzymał.

- Och, tak. Mam tyle spraw na głowie, że nie wiem, w co mam ręce włożyć – rzekła z lekką nutą ironii w głosie, posyłając mu ciepły uśmiech. – Chyba, że spieszysz się do domu, to rozumiem.

- Chłopaki na pewno za mną nie tęsknią – zauważył, ponownie rozbawiając dziewczynę.

Harry’emu bardzo spodobał się śmiech dziewczyny. Rzadko miał okazji go słuchać, a teraz dostrzegł, że wbrew pozorom łatwo jest ją rozbawić. Wtedy do głowy przyszedł mu pewien pomysł, który od razu przedstawił dziewczynie. Miał głęboką nadzieję, że Maggie się zgodzi.

Za ewentualne błędy przepraszamy. I przepraszamy też, że tak długo nic nie dodawałyśmy, ale miałyśmy trochę mało czasu. Ale postaramy się to jak najszybciej nadrobić. ;)