Rozdział 7.

Zbliżało się południe, kiedy Harry zatrzymał się przed bramą mieszkania posesji Cowellów. Maggie zdjęła okulary przeciwsłoneczne, które pożyczył jej chłopak i oddała mu je. Promienie świecące centralnie w jej oczy sprawiły, że dziewczyna musiała przymrużyć powieki.

- Dziękuję – powiedziała, uśmiechając się zabawnie.

- Nie masz za co – odparł, odwzajemniając jej gest.

- Mam. Opiekujesz się mną jak własną siostrą. Chociaż nie znamy się długo i można by powiedzieć, że jestem ci kompletnie obca – zauważyła, łapiąc do dłoni pasek od torby. – Pocieszasz mnie, znosisz moje humorki, starasz rozweselić…

- Nie mogę patrzeć, kiedy dziewczyny płaczą, to dlatego – wtrącił, na krótką chwilę przenosząc wzrok gdzieś na bok.

- Chociaż całą piątkę uwielbiam i uważam za przyjaciół, to tylko ciebie mogę nazwać moją drugą Clover. – Roześmiała się lekko, wspominając przyjaciółkę.

- Ale chyba nie wyglądam tak jak ona, prawda? – zapytał z udawanym strachem, zdejmując pospiesznie okulary.

Maggie zrozumiała żart osiemnastolatka. Uważnie zlustrowała twarz chłopaka, udając głębokie zamyślenie. W końcu posmutniała, kręcąc głową.

- Nie masz szaroniebieskich oczu, nie masz blond włosów, ani nie jesteś niższy ode mnie. Na dodatek Clover nie ma uroczych dołeczków, kiedy się uśmiecha… - urwała.

Oboje roześmiali się na głos. Na krótką chwilę spojrzeli sobie w oczy, co spowodowało, że Maggie poczuła się trochę nieśmiało. Nigdy nie zdarzyło się jej to przy żadnym chłopaku. Nagle nie wiedziała, jak ma się zachować, co powiedzieć. Patrzeć wciąż w zielone oczy przyjaciela, czy uciec wzrokiem... A co najgorsze, poczuła, że lekko się rumieni. Musiała to natychmiast przerwać.

- Jeszcze raz dziękuję i do zobaczenia. – Nacisnęła klamkę i otworzyła drzwi. Ale zanim zdążyła wyjść, Harry mocno złapał ją za nadgarstek, powstrzymując przed tym. Obejrzała się za siebie. – Coś się stało?

- Właściwie to tak. Dowiedziałem się o tym od Liama z samego rana… Mamy lecieć na Florydę. Carl z pewnością puści cię z nami, bo ma do nas ogromne zaufanie, a ty na pewno chętnie spotkasz się z Clover… Tak myślę. To jak?

Maggie jeszcze dłuższą chwilę milczała. Nie docierał do niej sens słów przyjaciela. Nie mogła pojąć, że naprawdę dostała szansę odwiedzenia swojej przyjaciółki. Wiedziała, że Clover tęskniła równie mocno. Maggie nie mogła tak po prostu zaprzepaścić takiej okazji.

- Mówisz poważnie? – zapytała dla upewnienia, a na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech.

- Oczywiście.

- Nie wiem, jak ci dziękować, Harry. – Nachyliła się w jego kierunku, obejmując mocno. Zaraz potem ujęła jego twarz w dłonie, całując go kilkakrotnie w policzek. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę! – zawołała cicho.

Szeroki uśmiech goszczący na jej twarzy nie zniknął do samego końca dnia. A gdy jeszcze Carl potwierdził, że bez problemów puści Maggie z chłopakami, uściskała go mocno, ciocię, a nawet Claudię, która nie wiedziała, co się stało. Była tak szczęśliwa, że nic nie zepsuło jej humoru.

*

Kolejne dni mijały osiemnastolatce bardzo szybko i przyjemnie. Odkąd Claudia miała wakacje i ciocia Marie nie posyłała jej do przedszkola, Maggie miała dla niej dużo czasu i spędzała prawie każdą wolną chwilę. A w przeciągu niecałego tygodnia, osiemnastolatka prawie nie rozstawała się ze swoją kuzynką. Pokochała tę malutką dziewczynkę. Maggie miała wrażenie, że Claudia jest jej młodszą siostrzyczką. Chociaż nie były bardzo podobne, to jednak czuła, że kocha dziewczynkę jak siostrę.

W czwartek, kiedy wujek pojechał razem z nią pod studio, żeby stamtąd mogła udać się z chłopcami na lotnisko, czuła ogromną euforię. Przez te kilka dni przez myśl jej przeszło, żeby spotkać się z Nathanem i wyjaśnić wszystko. Chciała usłyszeć prosto w twarz, że chłopak chce zakończyć ich związek. Choć z drugiej strony obawiała się, że pokaże mu, jak bardzo zależy jej na nim. A miała swoją dumę, która z tego powodu odwodziła ją od pomysłu rozmowy z nastolatkiem.

Idąc przez zatłoczone lotnisko w towarzystwie dwóch ochroniarzy, po raz pierwszy ogarnęło ją uczucie strachu. Do prywatnego samolotu chłopców miała zostać wprowadzona drugim wejściem, aby nie budzić niepotrzebnych sensacji. Sama o to poprosiła. Chciała trzymać się blisko chłopaków, ale z daleka od ciekawskich spojrzeń. Jednak mimo tego czuła strach. Nie przed odkryciem, kim tak naprawdę jest. Dopiero na lotnisku zdała sobie sprawę, że spotkanie Nathana będzie nieuniknione. Pomyślała o tym, owszem. Ale nie na poważnie. Jednak jak będzie mogła go uniknąć, skoro on… jest sąsiadem Clover?

*

Przekraczając próg swojego pokoju hotelowego, z głośnym jękiem rzuciła się na duże łóżko okryte beżową narzutą. Leżąc na brzuchu, odwróciła głowę w stronę okna, wtulając policzek w ozdobną poduszkę rzuconą niezdarnie obok niej. Słońce właśnie zachodziło, powodując, że jej pokój wypełniły ciepłe barwy. Westchnęła głęboko, chcąc po prostu odpocząć. Ale nie mogła jeszcze tego zrobić. Najpierw chciała odwiedzić swoją przyjaciółkę.

Wstała leniwie, biorąc szybki prysznic. Chłodna woda na krótką chwilę dała ukojenie nastolatce. Zaraz jednak spowodowała, że na jej ciele pojawiły się dreszcze. Odkręciła zatem gorący strumień, po chwili zapełniając całą małą łazienkę parą wodną. Kiedy po dwudziestu minutach wyszła, owinęła się jedynie grubym, białym ręcznikiem. Usłyszawszy pukanie do drzwi, automatycznie zaprosiła gościa do środka.

- O, przepraszam. – Zmieszany głos Harry’ego przykuł jej uwagę. Spojrzała na niego przez ramię, posyłając skromny uśmiech.

- Daj spokój, wejdź. Nie przyłapałeś mnie nago przecież – zauważyła, wracając do szukania w swojej walizce czystych ubrań.

Mimo jej słów Harry czuł się niepewnie. Przeklął w myślach swoje wyczucie czasu. Zaraz potem zrezygnował z tego, obserwując, jak woda z jej włosów skapuje na odkryte ramiona. Uśmiechnął się, lustrując postać osiemnastolatki.

- Jedziesz teraz do Clover? Wyglądałaś na bardzo zmęczoną w samolocie.

- Rzeczywiście nie czułam się najlepiej. Tak jakoś… - Zagryzła dolną wargę, na chwilę zastygając w bezruchu. Uniosła wzrok przed siebie, zatrzymując go na widoku za oknem. Zamyśliła się.

Gdzieś wewnętrznie poczuła radość, że nie powiedziała nic więcej, co ostatnio przychodziło jej z wielką łatwością. Tym razem nie chciała dzielić się z nikim swoimi obawami. Chciała po prostu jak najszybciej o nich zapomnieć i już zobaczyć, i uściskać Clover.

- Nieważne – powiedziała w końcu, potrząsając głową, jakby chciała wyrzucić z niej jakąś niedobrą myśl.

Nie uszło to uwadze Harry’ego, który zmartwił się jej zachowaniem. Czuł się wobec niej zobowiązany, gdyż nawet obiecał jej wujkowi, że będzie opiekował się nią na Florydzie, podczas gdy on nie dał rady lecieć z nimi. Harry zdawał sobie sprawę, że Carl dostrzegł, że Maggie dobrze dogaduje się z nim i tym tłumaczył zachowanie mężczyzny.

- Może pojechać z tobą? – zaproponował niepewnie.

Maggie wyprostowała się, trzymając w dłoni świeże ubrania. Uśmiechnęła się z rozbawieniem, kręcąc głową.

- Nie trzeba. Mogę zasiedzieć się u Clover i pewnie będziemy rozmawiać o jakichś bzdetach, także tylko byś się zanudził na śmierć. – Zamyśliła się na chwilę. – Chociaż z drugiej strony Clover nie dałaby ci żyć. Dla niej spotkanie osoby sławnej w jej własnym domu, to byłoby zobaczenie cudu na własne oczy – dodała ciszej.

Nie koloryzowała, mówiąc o przyjaciółce. Clover nie miała okazji nigdy spotkać osobiście żadnego ze swoich idoli. Rok temu, kiedy miały bilety na koncert jej ulubionej wokalistki, Rihanny, z wejściówkami za kulisy, zdarzył się wypadek mamy Maggie i przyjaciółka sama zrezygnowała z jedynej i niepowtarzalnej okazji.  Osiemnastolatka czuła się winna, ale Clover nie miała za złe dziewczynie. Wolała w trudnych chwilach wspierać ważną w życiu osobę, niż spełnić swoje małe marzenie.

Maggie przeprosiła na chwilę chłopaka, znikając w łazience, gdzie szybko się ubrała. Otworzyła drzwi, dając przyjacielowi do zrozumienia, że może wejść do pomieszczenia. Harry zatrzymał się w progu, opierając jednym ramieniem o framugę i przyglądał się lustrzanemu odbiciu Maggie.

- Jesteś tego pewna?

Osiemnastolatka szybkim ruchem przeczesała palcami niesforną grzywkę, opadającą jej na oczy. Odnalazła w lustrze postać chłopaka. Skinęła głową, biorąc w dłoń suszarkę.

- Harry, ja dobrze wiem, że wujek kazał wam mnie pilnować, ale ja mam osiemnaście lat. Sama przyleciałam z Florydy, także teraz też poradzę sobie w zupełności sama – zapewniła. Dostrzegając niepewną minę przyjaciela, westchnęła, odwracając się do niego przodem. – Znam te okolice jak własne kieszenie. Tata zabierał mnie do wielu miejsc tutaj, nawet kilkakrotnie. Z zamkniętymi oczami mogłabym trafić do Clover, uwierz.

- Powiedzmy, że wierzę – odparł, stając prosto. – Pójdę już.

Harry wycofał się, ale Maggie pospiesznie wyszła zaraz za nim.

- Harry? - Chłopak zatrzymał się przy drzwiach, odwracając ku niej. Spojrzał wyczekująco, już kładąc dłoń na klamce. – Dziękuję, że tak się mną opiekujesz.

- Drobiazg. Tak robią przyjaciele – odparł, akcentując ostatni wyraz.

*

Wąska dróżka, w którą skręca się z głównej autostrady, teraz już zupełnie zarosła. Drzewa tworzyły niemal długi, zielony tunel. Tylko gdzieniegdzie liście przepuszczały promienie zachodzącego słońca. Maggie wiedziała, że nie zabawi na długo u przyjaciółki, ale nie mogła doczekać się ranka. Musiała spotkać Clover chociażby po to, żeby oznajmić, że przez tydzień będzie na Florydzie i będą mogły spędzić ze sobą trochę czasu.

Osiemnastolatka zatrzymała się obok białego, niskiego płotku, za którym znajdował się niewielki, skromnie wyglądający domek z ciemnozielonym dachem. Kiedy tylko wysiadła z samochodu, w oknie na parterze dostrzegła jakiś ruch. Chwilę potem na ganku stanęła blond włosa, niższa od niej dziewczyna z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Meg miała wrażenie, że jej przyjaciółka jednocześnie cieszy się i nie może uwierzyć, że ją widzi.

- Maggie?!

- Clover?! – Osiemnastolatka specjalnie przedrzeźniła swoją przyjaciółkę. Posłała jej zadziorny uśmiech, co tylko potwierdziło, że to prawdziwa Maggie z krwi i kości, jaką blondyneczka dobrze zapamiętała.

- Meg!- zawołała ponownie uszczęśliwiona, biegnąć w stronę dziewczyny. Nastolatki rzuciły się sobie w objęcia, mocno ściskając. – Ale jak ty tutaj?

- Wykorzystuję okazję. Przyjechałam tylko na tydzień, ale zawsze lepsze to, niż rozmowy na chacie – odparła, zaczesując niezdarnie palcami grzywkę na bok.

- Nawet nie wiesz, jak się cieszę – zapiszczała cicho.

Clover chwyciła przyjaciółkę za nadgarstek, prowadząc na huśtawkę, znajdującą się tuż obok ganku. Maggie pamiętała, jak w dzieciństwie lubiły się na niej huśtać. Raz nawet zdarzyło się, że osiemnastolatka o mało nie zabiła się na niej. Teraz oczywiście śmiała się ze swojej niezdarności, ale te kilka lat temu nieźle napędziła strachu rodzicom, gdy spadła z huśtawki.

Czas spędzony w swoim towarzystwie mijał dziewczynom szybko. Tematy do rozmów wydawały się ciągle przybywać. Chociaż o niektórych rzeczach powiedziały na chacie, chciały to usłyszeć jeszcze raz i szczegółowo obgadać. Clover ciągle męczyła przyjaciółkę, aby opowiedziała jej  o chłopcach, z którymi się zaprzyjaźniła. Udała nawet zazdrosną, kiedy Meg wspominała, jak wszyscy troszczą się o nią, rozbawiają i starają zapewnić bezpieczeństwo.

- Ostatnio nawet powiedziałam Harry’emu, że jest taką męską, londyńską wersją ciebie – dodała z rozbawieniem, przypominając sobie, jak przyjaciel zareagował na jej słowa.

Clover zamyśliła się na krótką chwilę, uważnie lustrując przyjaciółkę.

- Ty się przypadkiem nie zakochałaś? – zapytała znienacka, powodując, że uśmiech na twarzy Maggie powiększył się.

- Mhm, pewnie. Chyba we wszystkich pięciu, bo są strasznie słodcy – zażartowała.

Spojrzała przed siebie, dostrzegając jej byłą sąsiadkę, która była stałym gościem jej mamy. Szła właśnie chodnikiem z zakupami. Była na tyle zamyślona, że nawet nie rozglądała się na boki i Maggie nie miała okazji pomachać do niej.

- Sześciu – dodała nagle, przenosząc wzrok na przyjaciółkę. – Bo tak czy siak ciągle jestem zakochana w Nathanie i strasznie mi go brakuje – ściszyła głos, na krótką chwilę zerkając w lewo, gdzie za ogrodzeniem znajdował się dom jej byłego chłopaka.

Clover pokręciła gwałtownie głową. Westchnęła głęboko, jakby sprawiło jej to wiele trudności.

- Ciągle trajkoczesz o Harrym – zauważyła, uśmiechając się łagodnie. – A bo Harry to, a bo Harry tamto, a Harry nawet gotować potrafi!

- Nadal nie wiem, co sugerujesz. – Maggie zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad całą sytuacją. To akurat nie była jej wina, że Harry’emu potrafiła otworzyć się najbardziej i zawsze był przy niej. Może dlatego, że byli z jednego rocznika? – Wiesz, że kocham tego dupka z sąsiedztwa, któremu zachciało się „odpoczynku” ode mnie.

Clover zachichotała cicho, szturchając lekko w ramię swoją przyjaciółkę. Maggie podparła się na wyprostowanych rękach, opuszczając głowę, co spowodowało, że jej twarz zasłoniła kaskada długich, kasztanowych włosów. Nie chciała myśleć o swoim byłym.

- Przestańmy wtrącać w to wszystko Nate'a. Powiedz mi, czy ty i Harry…

- Tak, jesteśmy tylko przyjaciółmi – wtrąciła, akcentując każdy wyraz. – On sam to powtarza, także nawet nie doszukuj się w tym żadnego uczucia. Chłopak, w którym kochają się tysiące dziewczyn miałby się mną zainteresować? Proszę cię, to absurd! – Maggie roześmiała się krótko.

- Mówisz, jakbyś facetów nie znała – mruknęła pod nosem Clover.

Maggie chciała jej coś odpowiedzieć, ale niechcący jej wzrok powędrował w lewo. Za niskimi krzewami dostrzegła osobę, której nie chciała jeszcze spotkać. Znów poczuła się tą nieśmiałą Maggie, jak jeszcze zaledwie kilka lat temu, kiedy starała się o względy chłopaka. To wszystko jedno było niczym w porównaniu z uczuciem zazdrości na widok dziewczyny, która towarzyszyła nastolatkowi. Pech chciał, że Nathan dostrzegł ją i na chwilę zatrzymał, nie mogąc oderwać wzroku od Maggie.

Wybaczcie zwłokę. Jestem chwilowo sama, Sabina wyjechała, także z góry bardzo mocno przepraszam za brak jakichkolwiek komentarzy u Was. To ona głównie komentuje, moja kochana prawa rączka. Ja strasznie uwielbiam czytać opowiadania przed snem na telefonie, a gdyby miało mi przyjść to skomentować, dostałabym szału i pisała komentarz pewnie godzinę (tak, zacina mi akurat przy komentowaniu i wychodzi z tego masło maślane -.-), a rano mogłoby mi się wszystko pomieszać, a nie chciałabym palnąć jakiejś głupoty przez moją nieuwagę, także przepraszam bardzo mocno. Wróci nasza Sabinka, to wszystkie zaległości nadrobi, obiecuję za nią, że wszystkie powiadomienia o rozdziałach, jakie zostawiałyście do tej pory na pewno będą skomentowane.

I proszę Was z całego serducha, nie pytajcie mnie, kiedy nowy rozdział. Zarysy mniej więcej na historię i poszczególne rozdziały są, przynajmniej do dwudziestego, ale żeby to ułożyć w całość, która nadaje się do publikacji zachowując choć odrobinę sensu, ładu  i składu, także trzeba czasu i weny. A nie zawsze się ją ma. Czasem po prostu jak siądę przed wordem, potrafię napisać coś, co po chwili usuwam, bo nie ma dla mnie kompletnie sensu. A że nie piszę na bieżąco jednego bloga, jakoś muszę dzielić czas na dwoje. 

Błędy, literówki i inne pierdółki wybaczcie. Chociaż jest po północy, ja czuję się śpiąca i mogę co nieco przeoczyć. Mam tylko nadzieję, że rozdział się spodoba. :)