Rozdział 13.

Szóstka roześmianych nastolatków właśnie weszła do wytwórni, gdzie czekał na nich Carl. Zadzwonił z samego rana i poprosił ich, aby stawili się w jego biurze przed południem. Liam, który odebrał telefon, zauważył, że w głosie Cowella było słychać wyraźny niepokój, dlatego nie zwlekali. Maggie szła obok Liama i zaciekle rozmawiali o czymś, podczas gdy cała reszta szła za nimi i przysłuchiwała się ich rozmowie w rozbawieniu. Tego dnia w wytwórni było nadzwyczaj mało osób, co sprawiało, że podniesione głosy roznosiły się po korytarzach echem.

- Chłopcy!

Niski głos nagle rozbrzmiał za ich plecami, powodując, że cała szóstka zatrzymała się gwałtownie, odwracając.

- Cześć, Carl! – Przywitali się wszyscy, czekając, aż mężczyzna dołączy do nich.

Całą grupą udali się piętro wyżej do studia nagraniowego, gdzie spędzali większości czasu w wytwórni. Carl zaczął im przekazywać, że czeka ich kilka dodatkowych, ważnych wywiadów, które udało mu się załatwić z samego rana. Dodał także, że ma niespodziankę.

- Może jeszcze powiesz, że Simon wrócił wcześniej – zażartował Louis, kiedy Carl nacisnął na klamkę i otworzył drzwi.

Maggie, która szła z Harrym na samym końcu, luźno trzymając się za dłonie, zacieśniła swój ucisk. Spojrzała niepewnie w kierunku swojego chłopaka, a następnie Liama. Obaj posłali jej łagodne i uspokajające spojrzenie. Może rzeczywiście wyolbrzymiała pewne sprawy? W końcu byli rodziną, nie widzieli się nigdy – dlaczego więc Simon mógłby mieć jakieś zastrzeżenia do niej? Przecież nie zrobiła mu nic złego.

- Simon! – zawołał Louis, kiedy zaraz za Carlem wszedł do środka, a zaraz za nim cała reszta.

Każdy z osoba przywitał się z Cowellem. Maggie trzymała się na uboczu, czekając, aż ten coś powie. Była skołowana i nie miała bladego pojęcia, jak rozpocząć z nim rozmowę. Dlatego czekała na jakikolwiek ruch ze strony swojego wujka, obserwując z lekkim uśmiechem, jak komentował zmianę wyglądu i zachowania każdego członka zespołu.

- Daj spokój, nie zmieniliśmy się wiele – zaprotestował Zayn.

- Masz nowe tatuaże, o których ja nic nie wiem. Dam sobie głowę uciąć, że Harry też – odparł swobodnie Simon, mierząc wzrokiem najmłodszego chłopaka.

- Właśnie nie! – roześmiał się Liam. – Póki co, Harry’emu nic głupiego nie strzeliło do głowy.

- Ej! – nastolatek uderzył przyjaciela w ramię, marszcząc brwi. – Moje tatuaże są symboliczne, nie czepiaj się. Może sam powinieneś sobie jakiś sprawić?

- Nie dzięki – odparł ironicznie Liam, uśmiechając się.

Kiedy chłopcy się roześmiali, wzrok Simona zatrzymał się na oczach Maggie, która stała na uboczu, przysłuchując się całej sytuacji. Po wpływem spojrzenia wujka poczuła, że jej żołądek momentalnie się zacieśnia, a jej ciało obezwładnił stres. Simon, chociaż wyglądał na groźnego i stanowczego, w rzeczywistości był najbardziej przyjazną osobą, jaka tylko mogła pracować w wytwórni. Fakt, że czasem nakrzyczał na swoich podopiecznych, był wywołany troską o nich. Nie chciał, aby zatracili się w świecie poprzez swoje małe błędy, które w końcu każdy w życiu popełniał.

-Cześć, Maggie – odezwał się pierwszy i tym samym przerwał ciszę, która zapanowała chwilę wcześniej.

- Cześć, wujku – odparła.

Zrobiła niepewny krok do przodu, chcąc jakoś przełamać barierę, która była pomiędzy nimi. Widząc, ze Simon wykonał podobny ruch, bez oporów podeszła do niego, a wtedy mężczyzna objął dziewczynę, przytulając do siebie. Wyszeptał jej coś na ucho, czego nikt poza nią nie mógł usłyszeć a tym bardziej zrozumieć.

*

2 lipca 2012 roku.

Nie wiem, dlaczego tak bardzo obawiałam się wujka Simona. To najbardziej pozytywny człowiek na Ziemi! Cóż, może nie jest tak rozrywkowy i żartobliwy jak Louis – bo jego osoby z pewnością nic a nic nie zastąpi ;) – ale na pewno jest zupełnie inny, niż go sobie podświadomie wyobrażałam. Widziałam wprawdzie parę jego zdjęć na Internecie, ale to nie mogło mi ukazać charakteru jaki posiadał. Powinnam naprawdę odpuścić i nie doszukiwać czegoś w niczym.

Chociaż pozostała pewna sprawa, która mnie ciekawi. Czego wujek Simon może się przeze mnie domyślić…? I w jakie sprawy wujek Carl nie chciał się wtrącać?

Pewnie dotyczyło to moich rodziców i ja nie mam z tym nic wspólnego.

Maggie oparła wygodnie głowę o klatkę piersiową Harry’ego, który jedną dłonią obejmował ją w pasie i patrzył na chłopaków, grających w siatkówkę w basenie wraz z Danielle i Eleanor. On sam nie czuł potrzeby wskakiwania razem z nimi. Wolał dokończyć pić zimne piwo, od czasu do czasu cmokając Maggie we włosy albo sunąc opuszkami palców po jej szyi, co zawsze powodowało gęsią skórkę na jej skórze. Nastolatka zapatrzyła się na krótką chwilę na przyjaciół, którzy zaczęli się kłócić o to, która drużyna zdobywa punkty.

- Mogę łyka? – zapytała, kiedy Harry uniósł ciemną butelkę, pokrytą kropelkami wody.

Skinął głową. Maggie upiła kilka głębokich łyków, oblizując wargi i ponownie wracając do pisania.

Wracając do wujka Simona. Przekonałam się do niego, kiedy przytulił mnie, jakbyśmy widzieli się na co dzień. Przywitał mnie tak samo ciepło, jak ciocia Marie i wujek Carl. Jedynym wyjątkiem było to, że wyszeptał mi na ucho coś, co sprawiło, że miałam ochotę się rozpłakać. Powiedział mi, że niewyobrażalnie mnie podziwia za to, że potrafię się trzymać. Dodał też, że może i nie miał okazji być na pogrzebie brata, co było spowodowane tym, że był zajęty, ale chciał, żebym wiedziała, że i tata i mama byli dla niego bliscy i tęsknił za nimi. A teraz nawet nie będzie miał okazji, żeby porozmawiać. Bardzo chciałabym wiedzieć, co takiego wydarzyło się w rodzinie, co sprawiło, że moi rodzice uciekli na drugą stronę kuli ziemskiej i zerwali jakiekolwiek kontakty z rodziną w Londynie. Postanowiłam, że nie będę o to pytać teraz, tylko poczekam jeszcze trochę. Muszę najpierw oswoić się z sytuacją na tyle, aby żadna informacja z przeszłości nie była w stanie mnie złamać.

*

Dziewczyny były w kuchni, przygotowując zimną lemoniadę do picia. Po skończonym meczu w basenie, do którego niedługo potem Maggie wraz z Harrym dołączyli, nastolatka zaoferowała się przygotować napój orzeźwiający, zaś Eleanor i Danielle zaproponowały jej pomoc.

- Wiem, że pewnie nie będziesz chciała o tym rozmawiać – zaczęła Danielle, krzątając się obok Maggie – ale chciałam ci powiedzieć, że od Liama obie wiemy, co się stało i chciałyśmy ci powiedzieć, że gdybyś potrzebowała, wiesz, gdzie nas szukać.

- Tak – wtrąciła Eleanor. Westchnęła głęboko, podając duży dzbanek. – Wiem, że przy naszym pierwszym spotkaniu zachowałam się trochę niemiło, ale byłam wtedy zdenerwowana. Pokłóciłam się z przyjaciółką o błahostkę, a jeszcze kiedy zobaczyłam ciebie z Louisem…

- Jest strasznie zazdrosna o niego, chociaż wie, że Louis kocha ją ponad wszystko – dodała Danielle i oboje się roześmiały.

- Dokładnie.

- Nie szkodzi, nie pamiętam już tego – powiedziała Maggie, szukając po półkach nowego opakowania cukru. – Chociaż nie ukrywam, że długo gryzło mnie, dlaczego tak na mnie naskoczyłaś. Cóż, teraz rozumiem.

Danielle, po przeszukaniu zamrażarki, znalazła lody owocowe i zawołała do chłopaków, czy mają ochotę. Kiedy usłyszała pozytywne odpowiedzi, wraz z Eleanor zabrały się za nastrojenie każdemu po jednej porcji, podczas gdy Maggie szukała kostek lodu do lemoniady. I chociaż tak naprawdę znały się bliżej dopiero kilka godzin, nic nie stało na przeszkodzie, żeby mogły się kiedyś zaprzyjaźnić. Maggie uśmiechała się przy nich zupełnie jak przy chłopcach. Nie czuły się niekomfortowo w swoim towarzystwie, a nawet znalazły kilka tematów, które chętnie razem obgadywały.

Maggie uśmiechnęła się, kiedy w jej głowie pojawiła się pewna myśl.

*

Wokoło powoli zapadał zmierzch, podczas gdy Harry razem z Maggie jechali do domu Cowellów. Nastolatka niechętnie rozdzielała się ze swoim chłopakiem i przyjaciółmi, ale zdawała sobie sprawę, że nie może wiecznie siedzieć na głowie przyjaciołom. Obserwując Harry’ego, kreśliła kółka kciukiem na jego dłoni, która była spleciona z jej. Uśmiechnęła się, kiedy chłopak lekko zacisnął palce.

- Wiesz? – zaczęła, opierając wygodniej głowę o fotel. – Pamiętam z jaką odrazą tutaj leciałam. Przeklinałam Wielką Brytanię i Londyn na wszystkie możliwe sposoby. – Zaśmiała się cicho, przymykając sennie oczy. – Gdyby nie wydarzenia, które wtedy były świeże i świadomość, że spotkam tutaj chociażby ciebie, pewnie biegłabym przez lotnisko i nie mogła spokojnie usiedzieć tych kilka godzin, żeby tu w końcu wylądować.

- Też cię kocham – odparł z uśmiechem. Zwolnił tempo, aby mógł nachylić się i pocałować we włosy dziewczynę.

- To też – ciągnęła, nie otwierając oczu. – Jak sobie pomyślę, że każde wakacje mogłam tu spędzać, to zaczynam żałować, że coś poróżniło moich rodziców i wujków. Choć to nie ja powinnam.

- Na pewno musiał być jakiś konkretny powód – zauważył. – W innym wypadku na pewno twoi rodzice nie odcięliby się na tyle lat.

- Masz rację. – Zamyśliła się na krótką chwilę, próbując doszukać się we wspomnieniach czegoś, co mogła usłyszeć nawet przypadkiem, a co naprowadziłoby ją na właściwą drogę. Nic takiego się nie doszukała. – Mimo wszystko cieszę się, że nie zmusili mnie do zamieszkania tutaj. I choć jak bardzo chciałam stąd uciekać, tak bardzo teraz chcę tutaj zostać na zawsze.

Harry zatrzymał się przed bramą, wyłączając silnik. Poczekał aż Maggie usiądzie prosto, zabierając do dłoni podręczną torbę i odwróci się ku niemu. Wtedy złożył długi pocałunek na jej ustach, ujmując twarz w dłonie.

- Cieszę się, że cię spotkałam – powiedziała powoli, kiedy Harry oddalił się od niej na milimetry.

Wtedy Maggie ponownie złączyła ich usta, sunąc językiem po jego dolnej wardze. Pogłębiła pocałunek, wplątując dłonie w rozmierzwione włosy chłopaka. Oderwawszy się od niego, posłała mu lekki uśmiech, gładząc kciukami jego policzki.

- Lecę, do zobaczenia.

Wysiadła prędko z samochodu. Idąc chodnikiem do drzwi, obejrzała się za siebie jeszcze dwa razy, machając swojemu chłopakowi z szerokim uśmiechem. Wciąż nie mogła uwierzyć, że jedna osoba mogła dać jej tyle szczęścia. Co prawda chwilami przypominały się jej sytuacje i podobne zdarzenia, które miały miejsce kilka lat temu. Z Nathanem tak samo się zaczynało. Zawsze po szkole odprowadzał ją do domu, całował na pożegnanie, dbał o nią, przytulał, pocieszał, rozbawiał, spędzał każdą wolą chwilę w jej towarzystwie… Te czasy wcale nie były tak odległe. Wciąż pamiętała słowa i obietnice swojego byłego. Obietnice, który każdy zakochany facet potrafi zadeklarować dziewczynie.

Charakter Harry’ego był bardzo zbliżony do charakteru Nathana. Maggie nie umiała tego wykluczyć. I nie mogła też powiedzieć, że nie obawia się dnia, kiedy to wszystko się skończy. Nie mogła wykluczyć tego, że Harry nie znajdzie sobie na jej miejsce lepszej dziewczyny – zabawnej, rozrywkowej, bez problemów… Myśli te odstawiała jednak daleko od siebie. Czuła gdzieś wewnątrz, że nawet jeśli zdarzyłoby się, że kiedyś rozstaliby się z Harrym, wciąż pozostaliby przyjaciółmi. Nie zerwałaby kontaktu z resztą tylko dlatego, że jej i Stylesowi nie wyszło. Za bardzo przywiązała się do pozostałej czwórki, żeby tak po prostu urywać tą znajomość. Nie była osobą, uciekającą od problemów.

Weszła do domu, już w holu słysząc zabawne śmiechy Claudii, która prosiła, aby ktoś przestał. Maggie wywnioskowała, że zapewne wujek Simon albo jego żona – o ile jakąś miał, bo nie zdążyła się zorientować – musiał łaskotać najmłodszą Cowellównę. Uśmiechnęła się na myśl, że zaraz dołączy do reszty. Zostawiła torbę na schodach, prowadzących do sypialni na piętrze , po czym udała się do dużej jadalni. Zastała tam ciocię Marie wraz z wujkiem Carlem i Simonem.

- Dobry wieczór – przywitała się skromnie, posyłając uśmiech wszystkim.

Swój wzrok zatrzymała na młodo wyglądającej kobiecie, trochę przypominającą jej mamę. Mogło się to wydać bardzo głupie stwierdzenie. Ale patrząc na kobietę o pociągłych rysach twarzy, wyostrzonych kościach policzkowych, granatowych oczach i jasnych, zakręcanych tu i ówdzie pasmach włosów, Maggie nie mogło przyjść na myśl nic innego. Szybko odegnała od siebie te myśli, wiedząc, że wraz z nimi będą wiązały się bolesne wspomnienia, których w tamtej chwili nie chciała roztrząsać.

Minęło sporo czasu od śmierci mamy, ciągle tęskniła i to dlatego wyobraźnia podsuwała jej takie myśli.

- Nareszcie, Meg! – Simon wstał, a razem z nim kobieta, którą Maggie widziała po raz pierwszy. – Poznajcie się. To moja żona, Christin.

- Miło cię poznać, Maggie. I przykro mi z powodu tego, co się wydarzyło.

- Dziękuję.

Christin zbliżyła się do nastolatki, przytulając krótko.

- Trzymasz się jakoś? – zapytała cicho, gładząc dłonią jej włosy.

- Radzę sobie – odparła wymijająco Maggie, rozglądając się. – Claudia w salonie?

Jak na zawołanie, mała dziewczynka znalazła się tuż za nastolatką, klepiąc ją po nodze, aby zwrócić na siebie uwagę. Nastolatka nachyliła się, całując małą w czubek głowy.

- Chodź, poznasz kogoś jeszcze! – zawołała z radością w oczach, obiema rączkami ujmując dłoń Meg i ciągnąć ją za sobą do salonu.

Wraz z uniesieniem głowy po zejściu z wysokiego stopnia, który oddzielał jadalnię od salonu, Maggie poczuła, jak wszystkie jej wnętrzności opadają na dół. Obserwowała, jak niebieskie oczy kuzyna uważnie śledzą jej postać, a na twarz niewiele starszego chłopaka wpływa przebiegły uśmiech. Oboje pokonali odległość, dzielącą ich, aby uścisnąć się. Maggie nie była zadowolona z tej opcji.

Nie mogła uwierzyć, że to działo się naprawdę.

Przepraszamy, że tak długo nic nie dodawałyśmy. Miałyśmy trochę spraw na głowie, a i ja sama nie czułam się na tyle pewna, żeby cokolwiek publikować. Myślę, że wybaczycie nam to. Z kolejnym rozdziałem już postaramy się szybciej uwinąć. :3